فناوری دوربین مدار بسته برای اولین بار در دهه 1940 برای نظارت بر آزمایش موشک های V2 مورد استفاده قرار گرفت. سیستم دوربین مدار بسته اجازه می دهد تا مسئولان این آزمایش را در یک فاصله نزدیک و بدون خطر کنترل کنند و مراقب نقایص و مشکلات دیگری باشند که در غیر این صورت کشف نشده اند.
در سال 1949 اولین سیستم تلویزیونی مدار بسته تجاری در ایالات متحده به بازار عرضه شد. تا دهه 1960 ، مقامات بریتانیا نصب سیستم های دوربین مدار بسته را در اماکن عمومی شروع کردند تا جمعیت را در هنگام تظاهرات و ظهور چهره های عمومی نظارت کنند. با توسعه این فناوری ، نصب دوربین های مداربسته هم در فضاهای عمومی و هم در فروشگاه های خرده فروشی محبوب تر شد. سیستم های دوربین مدار بسته در انگلیس به طور فزاینده ای برای نظارت بر جاده ها ، پیاده روها و میادین در مراکز شهر ، ایستگاه های ریلی عمومی و اتوبوس ها و همچنین مغازه های خرده فروشی و سایر مشاغل مورد استفاده قرار می گرفت. در سال 1996 ، هزینه های دولت برای فناوری دوربین مدار بسته سه چهارم بودجه پیشگیری از وقوع جرم در انگلیس را به خود اختصاص داد.
در ایالات متحده ، اولین ساختمان عمومی که از یک سیستم دوربین مدار بسته استفاده کرده است ، ساختمان شهرداری نیویورک در سال 1969 بود. سایر ساختمانهای عمومی به زودی شروع به اجرای فناوری CCTV کردند و این عمل گسترده تر شد. در دهه 1970 و 80 استفاده از دوربین مدار بسته در مراکز مستعد تهدیدهای امنیتی مانند بانکها ، فروشگاههای راحتی و پمپ بنزین رایج تر شد. در اواسط دهه 1990 ، دستگاههای خودپرداز در سراسر کشور معمولاً به دوربین های مدار بسته مجهز بودند و بسیاری از فروشگاه های خرده فروشی از دوربین مدار بسته برای جلوگیری از سرقت استفاده می کردند.
با دستیابی به این فناوری آسان تر ، استفاده شخصی از فناوری دوربین مدار بسته گسترده تر شده است. صاحبان خانه های بیشتر و بیشتر در حال اجرای سیستم های دوربین مدار بسته برای محافظت از اموال و اقلام با ارزش هستند. صاحبان مشاغل کوچک همچنین از فناوری قابل دسترسی برای نظارت بر رویه های تجاری و محافظت از تجهیزات گران قیمت استفاده می کنند.
منبع/ سیراف
